Benimle ilgili

 

     Ben amatör bir fotoğrafçıyım. Fotoğraf, varlığımıza duyulan saf hayranlık ve benim için bir meditasyon biçimidir. 9 yıl biyoloji okudum. Bu süre zarfında, daha büyük bir dengenin küçük bir yansıması olan hayatın muhteşem dengesine sürekli tanık oldum: Evren,

 

     Fotoğraf, çoğu durumda güneşimiz tarafından üretilen ve uzayda seyahat eden ışıkla başlar. Işık parçacıklarının güneşten bize yaptığı tüm bilinmeyenler ve bilinenler arasında inanılmaz bir yolculuktur.  Bize ulaşanlar her köşeden, yüzeyden, ayrıntıdan yansır, seker ve sonuç olarak bize çevremizle ilgili görsel bilgileri getirirler. Beni kameramı kaldırıp deklanşörü bırakmaya teşvik eden bir manzarayla karşılaştığımda, bu sonsuz gerçekliğin çok küçük bir bölümünü örneklediğimi biliyorum.

 

     Fotoğraf hobim 7 yaşında babamın bana orta format Agfa Box Camera hediye etmesiyle başladı. Her rulonun ardından filmi geliştirmeye göndermek zorunda kaldım. Bu nedenle, fotoğraf sürecine hiçbir zaman tam olarak dahil olmadım. Sonuçlar sadece hatıraydı. 2000 yılında bir bas-çek kamera aldım. Bu benim ilk dijital kameramdı. Görüntüler JPG'ydi ve beni fotoğrafın son işleme aşamasına dahil etmedi.

     2012 yılında bir kızımız oldu. Büyümesinin her aşamasında resimlerini toplamak istedim. Bu yüzden 24-70mm'lik bir Nikon D600 aldım. Başlangıçta, kameraya sadece JPG resimleri kaydettim. Birkaç ay sonra RAW görüntüleri ve potansiyellerini keşfettim. Bu anda, benim için çok ilginç olan post işlemeye dahil olabileceğimi fark ettim; ama hiç fırsatım olmamıştı. Bu adımdan sonra uzun yıllara dayanan hobim tam bir tutkuya dönüştü. Aile hayatım ve işim arasında fotoğrafçılık için fırsatlar bulmaya çalıştım. İyi bir fotoğraf çekme fırsatları çok kısıtlı olduğundan, beni deklanşöre basmaya motive eden her şeyin fotoğrafını çektim. 2017 yılına kadar çoğu kızım olmak üzere neredeyse her şeyin fotoğrafını çektim. 40 yıllık fotografik sürece tamamen daldırma açlığım, hayatımda ilk kez tatmin oluyordu. Bu nedenle kendimi bir türle sınırlamadım, sınırlayamadım.

 

     2017'de bazı aile sorunları beni çok etkiledi. Sorunlara konsantre olmak için hayatımdaki bir şeyi azaltmam gerekiyordu. Fotoğraf ne yazık ki böyle oldu. Durumlar daha da nadirdi. Öte yandan, bu bana fotoğrafın işlem sonrası ve baskı yönüne konsantre olma şansı verdi.

Korkunç pandemi önce durdu, sonra işlerimi ve sorunlarımı yavaşlattı. Hayat ironisiz değildir; dünya çapındaki bu bela aslında hobime yeniden bir pencere açtı. Bu süre zarfında tekrar fotoğraf çektim, postişledim ve bastırdım, hayatımın olumsuz kısmından kurtuldum. Sonuç olarak eski tutkumda tekrar aktif oldum. 2022'nin başında bazı fotoğraflarımı sergilemek için Photo Schweiz'e davet edildim. Bu olay benim tam katılımımı tekrar tetikledi.

RÖTUŞ

 

     2018 yılına kadar, bir fotoğrafın daha fazla değil, kamerada ve bir RAW dönüştürücü tarafından oluşturulması gerektiğine kesinlikle inanıyordum. Son üç yılda, kompozitler yapmak için değil, görüntüyü birkaç pozlama veya bölge düzenleme veya odak istifleme yoluyla optimize etmek için yoğun bir şekilde Photoshop / Affinity Photo'ya odaklandım. Bu tür manipülasyonların fotoğraf olarak kabul edilemeyeceği iddia edilebilir. Ben de başlangıçta oradaydım.

 

     Ancak gerçek şu ki, her bir dijital görüntü, bir şekilde, pozlama sonrası veya pozlama öncesi kararlarla bir şekilde işlenir. Sensör bilgileri görünür bir görüntüye aktarılmalıdır. Bunu yapmak için kamerada farklı profiller seçebiliriz. Bunlar önceden tanımlanmış son işleme sistemleridir. Bir profil seçerek çıktıyı değiştirebilirsiniz: standart, canlı, portre, yatay, vb. Çıktıyı değiştirmek için bir profil bile oluşturulabilir. Nihai sonuçlarım için mühendislerin karar vermesine izin vermek yerine, kararları almaya karar verdim; dolayısıyla deklanşöre bastığım o andaki duygularımı yansıtıyor. Son işlemeyi benimsemenin bir başka nedeni de gözlerimizin çalışma şeklidir. Farkında değiliz ama gözlerimiz çevreyi objektif olarak gözlemlemek için mükemmel bir araç değil. Bu nedenle günümüzde pek çok uzay gözlemi çıplak gözle yapılmamaktadır. Gözümüz, görüş alanımızın sadece orta kısmını net olarak görebilir. En eğitimli göz, görüş alanının sadece %10'unu keskin görebilir. Bu yüzden sürekli ilgi alanımızı tararlar. Bir şeye baktığımızda gözlerimiz sürekli odak ve poz ayarlamaları yapar. Aslında yaptığımız şey odak istifleme ve HDR. Görüntü beynimizde haritalanırken, seyahatlerimizin, okumalarımızın, eğitimimizin, deneyimlerimizin ve kültürümüzün sonucu olan duygu filtrelerimizi uygulamaya devam ediyoruz. Daha çok, gördüğümüz gibi nasıl gördüğümüzdür. Gördüğüm ve FELT gördüğüm aynı görüntüyü yeniden yaratmak için karmaşık düzenleme sistemlerine girmem gerekiyordu. Bir fotoğraf, yakalanma anındaki duygularımı canlandıramıyorsa, sadece gördüklerimi aktarabilir. En ikonik görüntülerden biri Ansel Adams tarafından yaratılmıştır. Üç kitabını okudum: Kamera, Olumsuz ve Baskı. Eğer bugün yaşıyor olsaydı, şüphesiz bir post-processing gurusu olurdu, her halükarda zamanındaydı. Işıkla fotoğraf çekmeyi ve ışıkla tekrar işlemeyi tabi ki en üst düzeyde kabul ediyorum. Ancak karanlık bir oda kurmak ve ekonomik olarak desteklemek çok kolay değildir.

 

     Tutkumun peşinden gitmeye ve bilgimi geliştirmeye devam edeceğim. Her alanda bilgi birikimimize katkıda bulunan, bizi çevreleyen varlığı takdir etmemizi sağlayan, geçmişteki ve şimdiki tüm dünya sakinleri tarafından yapılan tüm çalışmaları çok takdir ediyorum. Fotoğrafçılık harika bir konu: sanat ve bilim el ele. Sanat özneldir. Molly Bawn'daki Margaret Wolfe Hungerford'un ifadesi gibi: "Güzellik, bakanın gözündedir". İşlem sonrası, fotoğraflarım bende aynı olumlu duygu doygunluğunu yaratıyor. Umarım sizin için de yaparlar. Buraya kadar fotoğraflarıma baktığınız ve okuduğunuz için teşekkür ederim.